Victoria’04 JO15 speelt in München de Bayern Trophy.

Op het moment dat de laatste gasten op donderdag avond/nacht uit de kantine van Victoria’04 vertrokken, stonden de spelers van Victoria’04 JO15 klaar om te vertrekken naar München om daar deel te nemen aan de Bayern Trophy. Met een lange reis in de bus in het vooruitzicht werd er afscheid genomen van de massaal aanwezige ouders, en een plekje gezocht in de bus. Onderweg moesten er nog twee andere team opgehaald worden die ook meereisden naar München (v.v. Rijen JO19 en s.v. Lycurgus JO17), en een benodigde chauffeurs wissel ergens rond Keulen. Hierna begon een lange zit richting de uiteindelijke eindbestemming, waar we rond 13:00 aankwamen. De mooiste plek voor deze aankomst was natuurlijk bij de Allianz Arena, waar we welkom werden geheten door de organisatie en we een rondleiding kregen door deze prachtige voetbaltempel (natuurlijk kon een bezoek aan de fanshop niet uitblijven, dus ook hier werd gretig geshopt). Na de rondleiding kwam onze buschauffeur Andre ons weer ophalen, en bracht ons naar het hotel waar we snel ook aan het diner konden aanschuiven. Na het diner nog even de benen strekken in het Olympiapark, zo een lange busreis hakt er natuurlijk wel in. In dit Olympiapark is in 1988 Nederlandse voetbal geschreven, en natuurlijk wil iedereen het stadion zien waar dit allemaal heeft plaatsgevonden, en werd er gezamenlijk een balletje getrapt. De rest van het park is ook prachtig en een ware aanrader als je nog eens in München mag verblijven. Bij terugkomt in het hotel later die avond werden er al snel contacten gelegd met andere teams van het toernooi, en bleef het nog lang onrustig, na zo een lange busreis was de verbazing groot dat sommige spelers door konden tot een mutje of half 2.

Zaterdag 16 april was de eerste toernooi dag op het complex van TSV E. Karlsfeld, onze JO15 speelde in de ochtend de eerste drie poule wedstrijden. De wekker ging dus vroeg om op tijd te kunnen ontbijten en vervolgens de bus in te stappen naar de toernooi locatie. De eerste wedstrijd was tegen een Duits team genaamd FC Weiden Ost, deze fysiek sterke ploeg overrompelde de eerste minuten de strijders in rood blauw, met twee dubieuze beslissingen van de scheidsrechter in de eerste 5 minuten (2 pingels tegen) was de toon snel gezet. De eerste pingel werd al na een minuut binnen geschoten, de tweede werd gepakt door een goed keepende Memphis. Helaas konden we de wedstrijd niet kantelen en won de tegenstander uiteindelijk met 3-0. De tweede wedstrijd was tegen de Franse opponent Eveil de Lyon. Deze goed voetballende ploeg was een maatje te groot en won de wedstrijd met 2-0. Later bleek dat deze ploeg de poule fase zou winnen, dus geen schande om hiervan te verliezen. De derde wedstrijd van de dag was tegen het Nederlandse ZNC, deze 1e klasser uit Zuidbroek had wijzig te vertellen. De Victorianen kwamen steeds beter voor de dag maar konden de kansen helaas niet verzilveren, en miste we wat scherpte voorin. Helaas werd de wedstrijd weer besloten door een vreemde beslissing van de scheidsrechter (die ook de eerste wedstrijd al liep te stuntelen). ZNC won de wedstrijd met 1-0, maar was daar zelf om het moment dat er een goal werd toegekend ook niet echt van bewust, een gelijkspel was hier op zijn plaatst geweest. Na de drie wedstrijden gespeeld te hebben konden we weer terugkeren naar ons hotel, waarna er snel omgekleed werd om weer naar het Olympiapark te vertrekken. Snel even een lekkere curry of braadworst verorberen, om erna onze middag besteding in het Olympische zwembad te houden. Menig waaghals sprong van de 10 meter hoge duiktoren, met een hoop applaus van de andere toekijkende spelers en begeleiding. Na het zwembad bezoek konden we al weer snel aanschrijven aan het diner in het hotel, waarna een avondje rust gepland was, echter dachten de spelers daar anders over en werd het hotel samen met wat andere teams op zijn kom gezet. Laat in de avond werden er nog wat lekkere pizza’s bezorgt (aangezien niet iedereen het diner echt lekker vond), en ook deze avond werd het omstreeks half 2 voordat iedereen op zijn bed lag.

Op zondag 17 werd de wekker nog eerder gezet dan de dag ervoor, om weer hetzelfde ritueel van ontbijten en afreizen naar de toernooi locatie te herhalen. Allereerst stond onze laatste poule wedstrijd op het programma tegen wederom een Duitse tegenstander SV Boblingen. We speelde veel beter dan de eerste dag en onze tegenstander werd van het kastje naar de muur gestuurd. Dit resulteerde al snel in een 0-1 voorsprong door een flitsende aanval over de linker kant. Een aantal minuten later lag onze tweede er al weer in, echter keurde de vrouwelijke scheidsrechter deze 0-2 af wegens buitenspel (iets wat de toeschouwers en de toekijkende andere teams ook niet begrepen). We lieten ons niet gek maken en bleven geconcentreerd spelen, en wederom werd de 0-2 binnen gelopen, maar wederom werd deze goal afgekeurd (in Duitsland schijnt de bal meer dan een meter in de goal te moeten liggen worden deze geteld wordt). Nu begon de energie wel een beetje weg te vloeien en het ongeloof bij de spelers was duidelijk te zien. De tegenstander maakte in de laatste 5 minuten nog twee frommel goals waardoor zei (en niet Victoria’04) de wedstrijd won 2-1. Nadat alle wedstrijden in de poule fases waren gespeeld was het vervolg programma bekend, en werden wij gekoppeld aan ZNC (het tweede elftal). De lijn van de wedstrijd ervoor werd sterk doorgezet, en deze tegenstander had weinig te vertellen, en dit bleek ook uit de uiteindelijk uitslag 4-0. Er werd mooi voetbal op de mat gelegd, en de doelpunten waren ook om van te genieten. Na deze gewonnen wedstrijd was het klaar voor ons, de organisatie werd bedankt en de medailles in ontvangst genomen. Na terugkomst in het hotel werd een reeds bekende wandeling richting het Olympiapark weer gestart, waar op het moment allerlei activiteiten plaatsvonden. Zo kon het Olympisch stadion bezorgd worden, wat natuurlijk een erg leuk werd ontvangen door spelers en begeleiding, na dit bezoek werd ook de OlympiaTurm nog bezocht. Vanaf deze uitkijktoren was er een geweldig uitzicht over München en zelfs de Alpen waren te zien. Na deze leuke activiteiten zijn we terug gekeerd richting hotel, maar dit keer hebben we het diner overgeslagen. Aangezien het de afgelopen twee dagen een beetje tegenviel, hebben we maar een locatie opgezocht waar ze heerlijke schnitzels voorschotelde. Nadat de schnitzels iets waren gezakt en een deel van de wedstrijd van Bayern München was gekeken, wilde de spelers wel weer zwemmen als avond besteding, dus dan moet dat geregeld worden. Na wederom een hoop plezier, en bij sommige pijnlijke landingen na kapriolen op de duikplanken, was de late avond weer een groot feest, half 2 werd het niet maar dit keer lagen de laatste spelers pas om 3 uur op bed.

Het opstaan op de laatste dag was niet gemakkelijk, na slechts 4 uurtjes slapen moest er al weer opgestaan worden om te gaan ontbijten. Na het ontbijt moesten de kamers weer opgeruimd worden en alle tassen gereed gemaakt worden voor vertrek. De bus stond omstreeks 9:15 weer voor de deur, om omstreeks 9:45 te vertrekken. De lange terugreis werd gestart, maar er heerste meer rust in de bus ten opzichte van de heenreis (natuurlijk niet gek na gemiddeld 12 a 14 uurtjes slaap in 4 dagen tijd). Na maar 2 tussenstops, een chauffeurs wissel en het afzetten van de twee andere teams, kwamen we omstreek 21:15 weer aan bij Victoria’04 waar alle ouders de spelers stonden op te wachten. Direct werden de belevenissen verteld, en werd er nog even nagepraat. Na afscheid genomen te hebben van elkaar keerde iedereen huiswaarts, om een flik uit te rusten.

Het was een onvergetelijke ervaring wat het team gevoel alleen maar heeft versterkt, leuke momenten heeft opgeleverd, we spelers en begeleiders weer beter hebben leren kennen, maar vooral plezier hebben gemaakt.

Tot slot wil ik iedereen via deze weg bedanken die bijgedragen heeft aan deze onvergetelijke ervaring voor de spelers en begeleiding van Victoria’04 JO15. 

En in het bijzonder Team Wear Concept die ons heeft voorzien van Hoodies die wij buiten de voetbal activiteiten aankonden om toch een beetje op te vallen en herkenbaar te zijn als team.

Namens alle deelnemers.

Bjorn Visser